4 I soll mi non dyrblecken laassn, und dös von meine aignen Freundd? I, wo önn Herrgot ruef und anfleeh! Ayn Frummer wie i werd dyrzannt!
5 'Ä, werd schoon schiefgeen!', spott in n Wollöbn, wer Anderne ien Noot nit kennt.
6 Dyr Schaecher laasst önn Herrgot boosn, und dennert haat yr Rue und Frid. Die füelnd si sicher, die wo waenend, sö haetnd önn Herrgot eyn dyr Hand.
7 Gee, fraag halt d Vicher, däß s dyr s lernend; gee zo de Vögl, däß s dyr s sagnd!
8 An d Erdn kanst di gleichfalls wenddn, old pröblt s bei de Fisch in n Mör!
9 Däß dös yn n Herrn sein Hand haat bschaffen, sait d Uret üns doch gleichsam selbn!
10 In seiner Hand ligt allss Beseelte; in seiner Macht ruet ieder Mensch.