17 Zo n Umstöcken versuecht yr s z bringen, ien d Hoohfart ausztreibn, zvürderst dös.
18 Er maint s ja guet, er will s dyrröttn. Dyr Herrgot will nit ien Verderbn.
19 Ain Manung ist ayn ernste Kranket, aau wenn s ainn peinigt durch und durch,
20 und wenn s n höbt, seght er ayn Össn, und wär s dös Gschmäckigste, was s geit.
21 Daa schwinddt iem s Fleish hinst zo de Bainer. Die kanst dann zöln, doch s Fleish ist wögg.
22 Er mueß bald umhin über n Anger, und seiner harrt dyr höltzer Schragn.
23 Dann kimmt sein Schuzengl, aus Tausner, und hilfft und sait iem, was si ghoert.