6 Bedeutt n dös dir nix, däßst frumm gwösn bist allzeit; dein Tuget müesset doch dir Hoffnung göbn vollauf.
7 Und andrerseitts: Wer fallt ganz aane iedn Grund? Wo gaeb s ainn aane Schuld, dönn wo dyr Herr nit hälff?
8 Kanst sagn, wasst magst, so ist s: Wer Unrecht saet, der ärnt s!
9 Dyr Zorn von n Herrgot ist ien End; dyr Trechtein blaast ien s Löbnsliecht aus.
10 Daa kan dyr Leeb schoon brüeln und knurrn, doch wennst de Zöndd iem ausherbrichst,
11 dann ist s vorbei, dann geet yr zgrund, und d Welfn künnend schaugn, wo s bleibnd.
12 I sag dyr dös: Mir haat öbbs traeumt; mir haat s wer pfustert bei dyr Nacht.