11 Eg fylgde støtt i hans fotefarog heldt meg trufast ¬på hans veg.
12 Eg veik ikkje av ¬frå dei bod han gav,men gøymde hans ord ¬i min barm.
13 Han er alltid den same ¬– kven kan hindra han?Det han har hug til, ¬det gjer han.
14 Han fullfører det ¬han har fastsett for meg,og mykje slikt har han i tankar.
15 Difor gruar eg for å møta han;når eg tenkjer på han, ¬må eg skjelva.
16 Gud har gjort meg motlaus,Den Allmektige ¬har skræmt meg.
17 Men mørkret ¬har ikkje tynt meg,endå det skumrar ikring meg.