1 Кога стивна вревата, Павле ги повика учениците и, откако им даде упатства, се прости со нив и тргна на пат кон Македонија.
2 А кога ги мина оние места и им даде многу упатства на верните, тој пристигна во Грција;
3 таму остана три месеци. И бидејќи Јудејците направија заговор против него, кога сакаше да отплови за Сирија, тој реши да се врати преку Македонија.
4 До Азија го придружуваше Сосипатар Пиров од Верија а од солунјаните Аристарх и Секунд, Гај од Дерва и Тимотеј, и азијците Тихик и Трофим.
5 Тие отидоа порано и нѐ чекаа во Троада.
6 А ние отпловивме од Филипи по дните на Бесквасници и за пет дена пристигнавме во Троада кај нив, каде што поминавме седум дена.
7 И во првиот ден на седмицата, кога се собравме да прекршиме леб, Павле, бидејќи на другиот ден сакаше да тргне, расправаше со нив и го продолжи словото до полноќ.
8 Во горната одаја, каде што се бевме собрале, имаше доста светилки.
9 А едно момче, по име Евтих, седеше на еден прозорес, и, совладано од длабок сон, додека Павле зборуваше многу, се помрдна во сонот и падна од третиот кат, и го дигнаа мртво.
10 Павле, пак, штом слезе, се спушти врз него, го прегрна и рече: „Не создавајте немир, зашто душата негова уште е во него!“
11 А потоа, откако се качи горе, прекрши леб, го проба и зборуваше долго, дури до зори, а потоа отпатува.
12 Тогаш го доведоа момчето живо и тоа многу ги утеши.
13 Ние отидовме порано со кораб и отпловивме во Асос, од каде што имавме намера да го земеме Павле, зашто сакаше таму да патува пеш. Така ни беше порачал.
14 Кога се сретна со нас во Асос, го зедовме во коработ и дојдовме во Митилина.
15 А кога отпловивме оттаму, на вториот ден застанавме спроти Хиос, а следниот ден стигнавме во Самос и, откако престојувавме во Трогилија, на вториот ден дојдовме во Милит.
16 Во тоа време Павле реши да помине покрај Ефес, та да не се задржи многу во Азија, зашто се брзаше да биде во Ерусалим на денот на Педесетница.
17 Но од Милит прати во Ефес да ги повика црковните старешини.
18 И кога дојдоа кај него, тој им рече: „Вие знаете дека од првиот ден, откако дојдов во Азија, го минував времето со вас,
19 служејќи Му на Господ со голема понизност и многу солзи, во искушенија, што ми се случуваа заради лошите замисли на Јудејците;
20 дека не пропуштив да ви соопштам ништо од она што е полезно и да ве поучувам на јавни места и по куќите,
21 сведочејќи им сериозно и на Јудејците и на Елините за покајание пред Бога и вера во нашиот Господ Исус Христос.
22 И ете, сега, поттикнат од Духот, одам во Ерусалим, не знаејќи на што ќе наидам таму,
23 освен за она, кое Духот Свети го посведочи по сите градови, велејќи дека ме чекаат окови и маки.
24 Но јас не се грижам за ништо, ниту, пак, ми е мил животот, доволно е само да стигнам до крајот на патот и службата што ја примив од Господ Исус, да го посведочам Евангелието на Божјата благодат.
25 И сега, ете, јас знам дека нема веќе да го видите лицето мое сите вие, меѓу кои одев и го проповедав царството Божјо.
26 Затоа во денешниов ден ви сведочам дека сум чист од крвта на сите,
27 бидејќи не пропуштив да ви ја соопштам во целост волјата Божја.
28 Грижете се, пак, за себе и за целото стадо, во кое Духот Свети ве постави за епископи, за да бидете пастири на црквата на Господ и Бог, која ја придоби Тој со Својата крв.
29 Бидејќи знам дека по моето заминување ќе се втурнат меѓу вас лути волци, кои нема да го штедат стадото;
30 а и од вас самите ќе произлезат луѓе, што ќе зборуваат искривено, за да ги одвлечат учениците заедно со себе.
31 Затоа бидете будни и помнете дека цели три години дење и ноќе не престанував со солзи да поучувам секого од вас.
32 А сега, браќа, ве предавам на Бога и на словото од Неговата благодат; Тој може да ве унапреди подобро и да ви даде наследство меѓу сите посветени.
33 Од никого не побарав ни сребро, ни злато, ниту, пак, облека;
34 сами знаете дека за потребите мои и на оние што беа со мене, ми послужија овие мои раце.
35 Со сѐ ви покажав дека така треба да се трудите и да им помагате на немоќните, а исто така и да ги помните зборовите на Господ Исус, зашто Тој Сам рече: ‚Поблажено е да се дава, отколку да се прими.‘“
36 Кога го рече тоа клекна на колена и заедно со сите се молеше.
37 Тогаш сите плачеа многу и гушкајќи го Павле околу вратот, го целиваа,
38 нажалени најмногу од зборот што рече дека нема веќе да го видат лицето негово. И го испратија до коработ.