2 Plennaist hwy, a gwreiddiasant;tyfant a dwyn ffrwyth.Yr wyt ar flaen eu tafod, ond ymhell o'u calon.
3 Ond yr wyt yn f'adnabod i, ARGLWYDD, yn fy ngweld,ac yn profi fy meddyliau tuag atat.Didola hwy fel defaid i'r lladdfa,a'u corlannu erbyn diwrnod lladd.
4 Pa hyd y galara'r tir, ac y gwywa'r glaswellt ym mhob maes? O achos drygioni y rhai sy'n trigo yno, ysgubwyd ymaith anifail ac aderyn, er i'r bobl ddweud, “Ni wêl ef ein diwedd ni.”
5 “Os wyt wedi rhedeg gyda'r gwŷr traed, a hwythau'n dy flino,pa fodd y cystedli â meirch?Ac os wyt yn baglu mewn gwlad rwydd,pa fodd y llwyddi yng ngwlad wyllt yr Iorddonen?”
6 “Oherwydd y mae hyd yn oed dy dylwyth a'th deulu dy hun wedi dy dwyllo; buont yn galw'n daer ar dy ôl; paid â'u coelio, er iddynt ddweud geiriau teg wrthyt.”
7 “Gadewais fy nhŷ, rhois heibio fy nhreftadaeth,rhois anwylyd fy nghalon yn llaw ei gelynion.
8 Aeth fy nhreftadaeth yn fy ngolwg fel llew yn y coed;y mae'n codi ei llais yn f'erbyn; am hynny yr wyf yn ei chasáu.