10 “ ‘Am hynny, rhof eu gwragedd i eraill,a'u meysydd i'w concwerwyr.Oherwydd o'r lleiaf hyd y mwyaf y mae pawb yn awchu am elw;o'r proffwyd i'r offeiriad y maent bob un yn gweithredu'n ffals.
11 Dim ond yn arwynebol y maent wedi iacháu briw merch fy mhobl,gan ddweud, “Heddwch! Heddwch!”—ac nid oes heddwch.
12 A oes cywilydd arnynt pan wnânt ffieidd-dra?Dim cywilydd o gwbl! Ni allant wrido.Am hynny fe syrthiant gyda'r syrthiedig;yn nydd eu cosbi fe gwympant,’ medd yr ARGLWYDD.
13 “ ‘Pan gasglwn hwy,’ medd yr ARGLWYDD,‘nid oedd grawnwin ar y gwinwydd, na ffigys ar y ffigysbren;gwywodd y ddeilen, aeth heibio yr hyn a roddais iddynt.’ ”
14 Pam yr oedwn? Ymgasglwch ynghyd,inni fynd i'r dinasoedd caerog, a chael ein difetha yno.Canys yr ARGLWYDD ein Duw a barodd ein difetha;rhoes i ni ddŵr gwenwynig i'w yfed,oherwydd pechasom yn erbyn yr ARGLWYDD.
15 Disgwyl yr oeddem am heddwch, ond ni ddaeth daioni;am amser iachâd, ond dychryn a ddaeth.
16 Clywir ei feirch yn ffroeni o wlad Dan;crynodd yr holl ddaear gan drwst ei stalwyni'n gweryru.Daethant gan ysu'r tir a'i lawnder,y ddinas a'r rhai oedd yn trigo ynddi.