37 Thug Íosác freagra ar Éasau: “Féach! rinne mé tiarna de os do chionn; thug mé a bhráithre uile mar shearbhóntaí dó; thug mé arbhar agus fíon mar chothú dó; cad eile a fhágann sin le déanamh duitse, a mhic?”
38 Dúirt Éasau lena athair: “An amhlaidh nach bhfuil agat ach an t‑aon bheannacht amháin, a athair? Cuir beannacht ormsa, chomh maith, a athair liom.” [Níor labhair Íosác focal], ach scread Éasau in ard a chinn agus bhris a ghol air.
39 D'fhreagair a athair Íosác é ansin mar leanas:“Is fada ó mhéith na talúna bheidh d'áit lonnaithe,agus is fada ón drúcht ó neamh thuas.
40 Mairfidh tú de bhíthin do chlaímh,agus déanfaidh tú fónamh do do dheartháir.Ach nuair a bhainfidh tú saoirse amach,cuirfidh tú a chuingsean de do mhuineál.”
41 Thug Éasau fuath do Iacób de bharr na beannachta lenar bheannaigh a athair é, agus dúirt Éasau leis féin: “Is gearr uainn an lá ina mbeidh m'athair á chaoineadh againn, agus ansin maróidh mé mo dheartháir Iacób.”
42 Insíodh do Ribeacá an ní a dúirt Éasau an mac ba shine agus chuir sise fios ar Iacób an mac ab óige, agus dúirt leis: “Féach, tá do dheartháir Éasau ag iarraidh sásamh a bhaint asat agus tú a mharú.
43 Anois mar sin a mhic ó, éist le mo ghlór: Éirigh, teith go Lábán mo dheartháir i Hárán