4 เพราะพันปีในสายพระเนตรของพระองค์เป็นเหมือนวานนี้ซึ่งผ่านไปแล้วหรือเหมือนยามเดียวในกลางคืน
5 พระองค์ทรงกวาดมนุษย์ไปเสีย เขาเป็นเหมือนความฝันเหมือนหญ้าที่งอกขึ้นใหม่ในเวลาเช้า
6 ในเวลาเช้ามันก็บานออกและขึ้นใหญ่ครั้นเวลาเย็นก็ร่วงโรยและเหี่ยวไป
7 เพราะข้าพระองค์ทั้งหลายถูกความกริ้วของพระองค์ผลาญเสียข้าพระองค์ก็เดือดร้อนเพราะพระพิโรธของพระองค์
8 พระองค์ทรงตั้งความผิดบาปของข้าพระองค์ไว้ต่อพระพักตร์พระองค์ทรงตั้งบาปลับๆของข้าพระองค์ไว้ในสว่างแห่งพระพักตร์ของพระองค์
9 วันทั้งปวงของข้าพระองค์ทั้งหลายสิ้นไปใต้พระพิโรธ ของพระองค์กำหนดปีของข้าพระองค์สิ้นสุดลงอย่างเสียงถอนหายใจ
10 กำหนดปีของข้าพระองค์คือเจ็ดสิบหรือสุดแต่เรื่องกำลัง ก็ถึงแปดสิบแต่ช่วงชีวิตนั้นมีแต่งานและความลำบากไม่ช้าก็สูญไปและข้าพระองค์ก็จากไป