1 ข้าแต่พระเจ้า ไฉนพระองค์ประทับยืนอยู่ห่างไกลและทรงซ่อนพระองค์เสียในยามยากลำบาก
2 คนอธรรมไล่กวดคนยากจนอย่างทะนงองอาจขอให้เขาติดกับคือบ่วงแร้วแห่งอุบายที่เขาคิดขึ้นนั้น
3 เพราะคนอธรรมอวดถึงสิ่งที่ใจเขาอยากได้นั้นและคนที่โลภมากในกำไรก็แช่งด่าและประณามพระเจ้า
4 เพราะความทะนงตัว คนอธรรมกล่าวว่า “พระเจ้าไม่ทรงลงโทษ”ความคิดทั้งสิ้นของเขาคือ “ไม่มีพระเจ้า”
5 วิธีการของคนอธรรมจำเริญอยู่ทุกเวลาการพิพากษาของพระองค์อยู่สูงพ้นสายตาของเขาเขาพ่นความร้ายใส่บรรดาคู่อริของเขา
6 โดยคิดในใจของเขาว่า “ข้าจะไม่หวั่นไหวตลอดทุกชั่วชาติพันธุ์ของข้าจะไม่พบความยากลำบากเลย”
7 การแช่งด่า การล่อลวง และการบีบบังคับอยู่เต็มปากของเขาความชั่วร้ายและความบาปผิดอยู่ที่ลิ้นของเขา
8 เขานั่งซุ่มคอยดักทำร้ายอยู่ตามชนบทและฆ่าคนไร้ผิดเสียในที่เร้นลับตาของเขาสอดหาคนไร้ที่พึ่ง
9 เขาซุ่มอยู่ในที่ลับเหมือนสิงห์อยู่ในที่กำบังเพื่อจับคนยากจนแล้วเขาฉุดลากคนยากจนมาด้วยตาข่ายของเขา
10 คนไร้ที่พึ่งก็ถูกกดให้จมลงและล้มลงด้วยกำลังของคนอธรรมนั้น
11 คนอธรรมนั้นคิดในใจว่า “พระเจ้าลืมแล้วพระองค์ทรงซ่อนพระพักตร์และจะไม่ทรงเห็นเลย”
12 ข้าแต่พระเจ้า ขอทรงลุกขึ้น ข้าแต่พระเจ้า ขอทรงชูพระหัตถ์ของพระองค์ขึ้นขออย่าทรงลืมคนที่ทุกข์ใจ
13 ไฉนคนอธรรมจึงประณามพระเจ้าและกล่าวในใจของตนเองว่า “พระองค์จะไม่ทรงเอาเรื่องเอาราว”
14 พระองค์ทรงเห็น เออ พระองค์ทรงพิเคราะห์ความยากลำบากและความเดือดร้อนแล้วเพื่อพระองค์จะได้ทรงดำเนินคดีคนไร้ที่พึ่งมอบตัวไว้กับพระองค์พระองค์ทรงเป็นผู้ช่วยคนกำพร้าพ่อ
15 ขอพระองค์ทรงหักแขนของคนอธรรมและคนกระทำชั่วขอทรงค้นความอธรรมของเขาออกมาจนหมดสิ้น
16 พระเจ้าทรงเป็นพระมหากษัตริย์อยู่เป็นนิจนิรันดร์บรรดาประชาชาติจะพินาศไปจากแผ่นดินของพระองค์
17 ข้าแต่พระเจ้า พระองค์ทรงฟังความปรารถนาของคนอ่อนสุภาพจะทรงเสริมกำลังใจเขา และพระองค์จะทรงเงี่ยพระกรรณฟังถ้อยคำของเขา
18 เพื่อประทานความยุติธรรมแก่คนกำพร้าพ่อและคนถูก บีบบังคับเพื่อมนุษย์บนแผ่นดินโลกจะไม่ทำให้เขาหวาดกลัวอีกต่อไป