1 ข้าแต่พระเจ้า ไฉนพระองค์ทรงเหวี่ยงข้าพระองค์ทั้งหลายทิ้งเสียเป็นนิตย์ไฉนความกริ้วของพระองค์จะกรุ่นขึ้นต่อแกะแห่งทุ่งหญ้า ของพระองค์
2 ขอทรงระลึกถึงชุมนุมชนของพระองค์ ซึ่งพระองค์ทรงชุบเลี้ยงมาแต่ดึกดำบรรพ์ซึ่งพระองค์ทรงไถ่ไว้ให้เป็นเผ่าแห่งมรดกของพระองค์ขอทรงระลึกถึงภูเขาศิโยน ซึ่งพระองค์ทรงเคยประทับนั้น
3 ขอทรงนำย่างพระบาทของพระองค์ ไปยังที่ปรักหักพังเป็นนิตย์ศัตรูได้ทำลายทุกสิ่งในสถานนมัสการ
4 พวกคู่อริของพระองค์คำรามอยู่กลางสถานประชุม ของพระองค์เขาตั้งหมายสำคัญของเขาเองไว้เป็นหมายสำคัญ
5 ดูเขาเป็นเหมือนคนยกขวานขึ้นเหนือพุ่มต้นไม้
6 แล้วบรรดาไม้ที่แกะสลักทั้งสิ้นเขาก็พังลงมาเสียด้วยขวานและค้อน