2 Ама кога луѓето се преселија од исток, најдоа рамница во Сенарската Земја, и се населија таму.
3 И си рекоа еден на друг: „Ајде, да направиме плитари и да ги испечеме во оган!” Плитарите им беа место камен, а смолата место кал.
4 Тогаш рекоа: „Ајде, да си изградиме град и кула, со врв до небото! Да си спечалиме име, за да не се распрснеме по целата земја!”
5 Господ слезе да ги види градот и кулата, што луѓето ги градеа.
6 И Господ рече: „Ете, еден народ се, со еден јазик за сите! Но, ова е само почеток на нивните настојувања. Сега ништо нема да им биде неостварливо, што и да намислат да направат.
7 Да слеземе и да им го измешаме јазикот, за да не се разбираат еден со друг што зборуваат.”
8 Така Господ ги распрсна оттаму по целата земја и прекратија да го ѕидаат градот.