1 به آوای خود نزد خداوند فریاد برمی‌آورم؛به آوای خود از خداوند التماس می‌کنم.
2 گلایۀ خود را به حضور او می‌ریزمو تنگیهای خود را نزد او بیان می‌کنم.
3 آنگاه که روح من در اندرونم مدهوش می‌شود،تویی که راه مرا می‌دانی.در راهی که در آن گام می‌زنم،برایم دامی نهفته‌اند.
4 به جانب راست من بنگر و ببینکه کسی مرا در نظر نمی‌آورد؛پناهگاهی برایم باقی نمانده،و کسی در فکر جان من نیست.
5 خداوندا نزد تو فریاد برمی‌آورم،و می‌گویم، «تویی پناهگاه من،و قسمت من در دیار زندگان.»
6 به فریاد من توجه کن،زیرا که بسیار درمانده‌ام.مرا از آزاردهندگانم برهان،زیرا که از من نیرومندترند!