1 خوشا به حال کسی که در مشورت شریران گام نزندو در راه گنهکاران نایستدو در محفل تمسخرگران ننشیند؛
2 بلکه رغبتش در شریعت خداوند باشدو شبانه‌روز در شریعت او تأمل کند.
3 او بسان درختیست نشانده بر کنارۀ جویبار،که میوۀ خویش در موسمش آرد به بار،و برگش نیز پژمرده نشود،و در هر آنچه کند کام یابد.
4 لیکن چنین نیستند شریرانبلکه همچو کاهند که دستِ باد می‌رانَدشان.
5 پس شریران را در داوری تابِ ایستادن نیستو نه گنهکاران را در جمع پارسایان.
6 زیرا خداوند راه پارسایان را می‌پایداما طریق شریران به نابودی می‌انجامد.