1 در خداوند پناه گرفته‌ام؛پس چگونه به جانِ من می‌گویید:«همچون پرنده‌ای به کوه خود بگریز؛
2 زیرا هان شریران کمان را می‌کِشند،و تیر را بر زِه نهاده‌اند،تا در تاریکی بر راست‌دلان بیندازند.
3 زیرا چون ارکان منهدم می‌گردند،پارسا چه می‌تواند کرد؟»
4 خداوند در معبد مقدس خویش است؛خداوند بر تخت خود در آسمان است.چشمان او می‌نگرد،پِلکهای او بنی‌آدم را می‌آزماید.
5 خداوند پارسا و شریر را می‌آزماید؛جان او بیزار است از آن که خشونت را دوست می‌دارد.
6 بر شریران اخگرهای افروخته خواهد بارانید؛سهم پیالۀ آنها گوگردِ گداخته و بادِ سوزان خواهد بود.
7 زیرا خداوند عادل است،او اعمال پارسایانه را دوست می‌دارد؛صالحان روی او را نظاره خواهند کرد.