1 خوشا به حال آن که عِصیانش آمرزیده شد،و گناهش پوشانیده گردید.
2 خوشا به حال آن که خداوند خطایی به حسابش نگذاردو در روحش فریبی نباشد.
3 هنگامی که خاموشی گزیده بودم،استخوانهایم می‌پوسیداز ناله‌ای که تمام روز برمی‌کشیدم.
4 زیرا دست تو روز و شب بر من سنگینی می‌کرد؛طراوتم به تمامی از میان رفته بود،بسان رطوبت در گرمای تابستان. سِلاه
5 آنگاه به گناه خود نزد تو اعتراف کردمو جرمم را پنهان نداشتم.گفتم: «عِصیان خود را نزد خداوند اعتراف خواهم کرد»؛و تو جرمِ گناهم را عفو کردی. سِلاه
6 از این رو، باشد که هر پیروِ سرسپردۀ تودر زمانی که یافت می‌شویبه درگاهت دعا کند؛حتی اگر آبهای بسیار سیلان کند،هرگز بدو نخواهد رسید.