10 بلای خویش از من دور کنکه از ضرب دستت تلف میشوم.
11 تو انسان را به سبب گناهش به عتابها تنبیه میکنی،و نفایس او را چون بید میخوری.بهیقین که آدمی دمی بیش نیست. سِلاه
12 «خداوندا، دعایم را بشنو،و به فریادم گوش فرا دار؛اشکهایم را نادیده مگیر.زیرا نزد تو همچون میهمان مسکن گزیدهام،مانند غریبی، چون همۀ پدرانم.
13 دیده از من برگیر، تا دیگر بار لبخند بر لبان آرَمپیش از آنکه رخت بربندم و دیگر نباشم.»