10 جماعت تو در آن ساکن شدند،و در نیکویی‌ات، خدایا،تهیدستان را روزی رساندی.
11 خداوندگار فرمان را صادر می‌کند؛زنانی که بشارت می‌آورند، سپاه عظیمی هستند.
12 شاهانِ لشکرها فرار کرده، می‌گریزند؛زن خانه‌دار، غنیمت را تقسیم می‌کند.
13 اگرچه در میان آغلها خفته باشیبالهای کبوتر به نقره پوشیده است‌و پرهایش به طلای رخشان.
14 چون قادر مطلق پادشاهان را در آنجا پراکنده ساختبرف بر صَلمون بارید.
15 ای کوه سترگ، ای کوه باشان؛ای کوهِ با قله‌های افراشته، ای کوه باشان.
16 چرا با حسد می‌نگری، ای کوهِ با قله‌های افراشته،بر کوهی که خدا برای سکونت خویش طلب نمود،بر مکانی که خداوند جاودانه در آن ساکن خواهد شد؟