14 همۀ روز مبتلا بوده‌ام؛و هر بامداد توبیخ گشته‌ام!
15 اگر می‌گفتم: «چنین سخن خواهم گفت،»به نسل حاضر از فرزندان تو خیانت می‌ورزیدم.
16 چون اندیشیدم که این را بفهمم،بر من بس دشوار آمد،
17 تا آنکه به قُدس خدا داخل شدم؛آنگاه سرانجامِ ایشان را دریافتم.
18 براستی که ایشان را در جاهای لغزنده قرار می‌دهی؛و به تباهیشان فرو می‌افکنی.
19 چه به ناگاه هلاک گشته‌اند!و از وحشت، به تمامی نیست گردیده‌اند!
20 همچون رؤیای شب، آنگاه که آدمی چشم گشاید،آن هنگام که تو برخیزی، خداوندگارا،ایشان را چون اوهام، ناچیز خواهی شمرد.