114 تو پناهگاه و سپر من هستی،بر کلامت امید بسته‌ام.
115 ای بدکاران از من دور شوید،تا فرمانهای خدایم را نگاه دارم!
116 بر حسب وعده‌ات دست مرا بگیر تا زنده بمانم،و در امید خود سرافکنده نشوم!
117 از من حمایت کن تا نجات یابم،و فرایض تو را همواره مد نظر بدارم.
118 تو آنان را که از فرایض تو گمراه می‌شوند حقیر می‌شماری؛زیرا فریبکاریِ آنها بیهوده است.
119 تو همۀ شریرانِ زمین را چون تُفاله به دور می‌افکنی؛از همین رو شهادات تو را دوست می‌دارم.
120 از ترس تو موی بر تنم راست شده است؛از داوریهای تو هراسناکم.