21 به جای خوراک، مرا زرداب دادندو چون تشنه بودم، سرکه‌ام نوشانیدند.
22 باشد که سفرۀ ایشان، پیش رویشان، دامی گرددو چون در صلح و صفا به سر می‌برند، تله باشد.
23 چشمانشان تار گردد تا نتوانند ببینندو کمرهایشان همواره لرزان باشد.
24 خشم خود را بر ایشان فرو ریز،آتش غَضَبت به ایشان برسد.
25 منزلگاه ایشان متروک گردد،و در خیمه‌هایشان کسی ساکن نشود.
26 زیرا بر کسی که تو زده‌ای، آزار روا می‌دارندو دردهای مجروحان تو را بازمی‌گویند.
27 تقصیر بر تقصیرشان بیفزا،از تبرئۀ تو بی‌نصیب مانند.