60 مسکن خود را در شیلوه ترک نمود،خیمه‌ای را که در آن، میان آدمیان سکونت گزیده بود.
61 قوّت خویش را به اسیری داد،و جمال خود را به دست خصم سپرد.
62 قوم خود را به شمشیر تسلیم کرد،و بر میراث خویش به‌غایت غضبناک گردید.
63 جوانانشان را آتش در کام کشید،و دخترانشان را سرود عروسی نبود؛
64 کاهنانشان به دم شمشیر افتادند،و بیوه‌هایشان زاری نکردند.
65 آنگاه خداوندگار همچون کسی که در خواب باشد، بیدار شدهمچون جنگاوری که از باده نعره برکشد.
66 خصمان خویش را واپس راند،و آنان را به رسوایی ابدی دچار ساخت.