1 Праќајте му јагниња на владетелот на земјата, од Стената кон пустината до гората на Сионската Ќерка.
2 Како разбегани птици, како растурено гнездо, ќе биде моавската ќерка при Арнонските Бродови.
3 Дај ни совет, донеси одлука! Среде пладне распрости ја својата сенка како ноќ. Засолни ги протераните, не предавај ги бегалците.
4 Остави ги протераните да престојуваат при Тебе, Моаве, биди им закрила пред разурнувачот. Кога ќе докрајчи измачувачот, кога ќе го снема опустувачот, кога ќе исчезне угнетувачот од земјата,
5 ќе се утврди престолот со милост и на него ќе седи верно, во Давидовиот шатор, судија кој ја бара правината и ја врши правдата.
6 Чувме за Моавовата гордост, за прекумерна гордост, за гордоста, за надуеноста и за самонатценувањето, суетно е неговото фалење.
7 Затоа ридаа Моавците за Моав сите тажат заедно, за низи од суво грозје од Кир-Аресет тажат горчливо поразени.
8 Зашто овенаа есевонските ниви, сивамските лозја, и лисјата им ги исчукаа господарите на народите. Достигаа до Јазир, навлегуваа во пустината; неговите гранчиња се ширеа сè до морето.
9 Затоа плачам за сивамското лозје како што плаче Јазир, јас те залевам со солзи, Есевон и Елеал! Зашто во времето на твојот гроздобер и на твојата жетва, нема веќе шумна радост,
10 ги снема од плодоносното поле веселбата и радоста. Во лозјата не се пее весело, не се воскликнува од радост; не се гнече грозјето во садовите молкна подвикувањето.
11 Затоа мојата утроба за Моав трепери како харфа, а моите гради за Кир-Ерес.
12 Напразно се покажува Моав, се изморува на високите места, доаѓајќи во светилиштето за да се моли: ништо не ќе постигне.
13 Ова е словото што некогаш Господ го рече против Моав.
14 А сега Господ зборува вака: „За три години, наемнички години, Моавовата слава, со сето негово големо мноштво, ќе потемни, а што ќе остане од неа, ќе биде малечко, слабо и немоќно.”