1 Høyr på meg,de som jagar ¬etter rettferd,de som søkjer Herren!Sjå på det fjellet ¬de er hogne utor,det steinbrotet de er tekne frå!
2 Sjå på Abraham, far dykkar,og på Sara, som fødde dykk!Han var berre éin ¬då eg kalla han,men eg velsigna hanog gav han ei talrik ætt.
3 Ja, Herren skal trøysta Sion,trøysta alle hennar aude tufter.Han gjer hennar øydemark ¬lik Eden,hennar aude hei ¬lik Herrens hage.Der skal fryd og glede råda,der skal takkesong ¬og jubeltonar lyda.
4 Høyr på meg, mitt folk,vend øyra til, mi folkeætt!For lov går ut frå meg,eg set min rett til ljos for folka.
5 Mi rettferd er nær,mi frelse er i kjømda,mine armar skal hjelpa folka ¬til deira rett.Øyar og strender ventar ¬på meg,dei biar på min sterke arm.
6 Lyft augo mot himmelen,og sjå på jorda her nede!For himmelen ¬skal kverva som røyk,jorda skal slitast ut ¬som ein kledning,og dei som bur der, ¬skal døy som mygg.Men mi frelse skal vara evig,mi rettferd skal aldri få ende.
7 Høyr på meg,de som kjenner rettferd,du folk som har mi lov i hjarta!Ottast ikkje ¬når menneske spottar,reddast ikkje når dei hånar!
8 For dei skal verta ¬som mòletne klede,lik ullty som åt har øydt.Men mi rettferd skal vara evig,mi frelse frå ætt til ætt.
9 Vakna, vakna, du Herrens arm,og kled deg i styrke!Vakna som i gamle dagar,som i framfarne tider!Var det ikkje du ¬som felte Rahabog gjennombora draken?
10 Var det ikkje du ¬som turrla sjøen,som turka ut vatnet ¬i det store djupog gjorde havbotnen til veg,så det frelste folket ¬kunne fara der?
11 Herrens utløyste ¬skal venda heim att.Dei skal koma til Sion ¬med fagnadrop,med evig glede om si panne.Fryd og glede skal møta dei,sorg og sukk må røma.
12 Eg er den som trøystar dykk.Kven er då dusom reddast menneske ¬som må døy,menneskeborn som visnar ¬liksom graset?
13 Kvifor gløymer du Herren, ¬din skapar,han som spente ut himmelenog grunnfeste jorda?Kvifor skjelv du støtt, ¬heile dagen,for valdsmanns heite harmenår han siktar på å tyna deg?Kvar vert det vel ¬av hans harme?
14 Snart skal den bundne ¬sleppa fri;han skal ikkje døy og gå i grav,og ikkje skal han vanta brød.
15 Eg er Herren din Gud,som rører opp havet, ¬så bårene brusar.Herren, Allhærs Gud, ¬er hans namn.
16 Eg har lagt mine ord ¬i din munnog gøymt deg i skuggen ¬av mi hand.Eg som spente ut himmelenog grunnfeste jorda,seier til Sion: «Du er mitt folk.»
17 Vakna, vaknaog reis deg, Jerusalem,du som laut drikkadet vreidestaupetsom du fekk av Herrens hand,og tøma til botnarden skåla som gjorde deg ør!
18 Det var ingen som ¬leidde henne,av alle dei søner ho fekk,ingen tok henne i handa,av alle dei born ho fostra.
19 Ulukker råka deg, to og to– kven viste medkjensle ¬med deg? –vald og våde, svolt og sverd– kven trøysta deg?
20 Maktlause låg dine sønerpå alle gatehjørne,som ein antilope i garnet,metta av Herrens ¬brennande vreide,av trugsmålet frå din Gud.
21 Så høyr då dette, du arming,du som er drukken, ¬om ikkje av vin!
22 Så seier Herren, ¬din Herre og Gud,som strider for sitt folk:Sjå, no tek eg ut or di handden skåla som gjorde deg ør;aldri meir skal du tøma ¬mitt vreidestaup.
23 Eg retter det til dei ¬som plaga deg,til dei som sa: «Legg deg ned,så vi kan få trø på deg!»Og du laut gjera din rygg ¬lik flate marka,lik ein veg for ferdafolk.