1-2a Gwyn fyd y sawl sy’n meddwl amY tlawd, cans fe fydd DuwYn gwared hwn rhag adfyd blinAc yn ei gadw’n fyw.
2b-3 Fe’i gwna yn ddedwydd yn y tir,Nis rhydd i fympwy cnaf.Fe’i cynnal ef, a pharatoiEi wely pan fo’n glaf.
4 Dywedais innau, “Trugarha,O Arglwydd, wrthyf fi;Iachâ fi’n awr, oherwydd gwnIm bechu yn d’erbyn di”.
5 Dirmyga fy ngelynion fi,Gan ddweud mewn gwawd, “Pa brydY bydd ef farw, a dileuEi enw ef o’r byd?”
6 Pan ddelo un i’m gweld, mae’i sgwrsYn rhagrith oll i gyd;Hel clonc amdanaf yw ei nodI’w thaenu ar y stryd.