9 Tek eg morgonrodens ¬venger påog slår meg ned ¬der havet endar,
10 så fører du meg jamvel der,di høgre hand, ¬ho held meg fast.
11 Og seier eg: ¬«Lat mørkret løyna megog ljoset ikring meg ¬verta natt»,
12 så er ikkje mørkret ¬for mørkt for deg,og natta er ljos som dagen,ja, mørkret er som ljoset.
13 For du har skapt mitt indre,du har vove meg i mors liv.
14 Eg takkar deg fordi eg er skaptpå skræmeleg underfull vis.Underfulle er dine verk,det veit eg så vel.
15 Mine bein var ikkje dulde ¬for degdå eg vart skapt i løyndomog forma djupt i jorda.