1 Dw i'n dy ganmol di, O ARGLWYDD,am i ti fy nghodi ar fy nhraed;wnest ti ddim gadael i'm gelynion ddathlu.
2 O ARGLWYDD, fy Nuw,gwaeddais arnat tia dyma ti'n fy iacháu i.
3 O ARGLWYDD, codaist fi allan o fyd y meirw;a'm cadw rhag disgyn i'r bedd.
4 Canwch i'r ARGLWYDD, chi sy'n ei ddilyn yn ffyddlon,a'i foli wrth gofio mor sanctaidd ydy e!
5 Dim ond am foment mae e'n ddig.Pan mae'n dangos ei ffafr mae'n rhoi bywyd.Gall rhywun fod yn crïo wrth fynd i orwedd gyda'r nos;ond erbyn y bore mae pawb yn dathlu'n llawen.
6 Roedd popeth yn mynd yn ddaa minnau'n meddwl, “All dim byd fynd o'i le.”
7 Pan oeddet ti'n dangos dy ffafr, ARGLWYDD,roeddwn i'n gadarn fel y graig.Ond dyma ti'n troi dy gefn arna i,ac roedd arna i ofn am fy mywyd.